نویسندگان: پل تیلور و راب تنر
وب سایت اتلتیک مجموعه‌ای از مباحث ورزشی را آغاز کرده که در آن دو نویسنده به تحلیل یک موضوع خاص می‌پردازند. در این گزارش، راب تنر و پل تیلور بحث می‌کنند که آیا رفتار مدیران و بازیکنان پس از یک آخر هفته جنجالی دیگر در لیگ برتر انگلیس از کنترل خارج شده است یا خیر.
بازی منچسترسیتی و آرسنال از ابتدا تا انتها هیجان‌انگیز بود. بخشی از این جذابیت به خاطر فوتبال تماشایی بود و بخشی دیگر به دلیل جنبه‌های رفتاری مسابقه که مورد انتقاد برخی بازیکنان و هواداران قرار گرفته است.
ایجاد تأخیر در بازی، اتهام تمارض، استفاده زیاد از «هنرهای سیاه» و پرتاب توپ ارلینگ هالند به سمت گابریل و….
ماهیت پرخاشگرانه بازی از برخورد اولیه بین کای هاورتز و رودری، که قبل از بازی درباره آرسنال اظهارنظر کرده بود، شروع شد. چند دقیقه بعد هالند بازیکن حریف را به زمین انداخت، در حالی که مایلز لوئیس-اسکلی ۱۷ ساله بدون اینکه حتی یک دقیقه در لیگ برتر بازی کرده باشد، کارت زرد دریافت کرد.
این تنها بازی هفته گذشته نبود که در آن حوادث جنجالی رخ داد. مورگان گیبس-وایت از ناتینگهام فارست و سرمربی آنها نونو اسپریتو سانتو به همراه سرمربی برایتون، فابین هورزلر، پس از بازی ۲-۲ که به جدال کشیده شد، به دلیل رفتار نامناسب اخراج شدند.
برخی ممکن است فریاد زدن سر داوران، اخراج مربیان و درگیری‌های بازیکنان را بخشی از بازی بدانند. در حالی که دیگران معتقدند این رفتارها بیش از حد در حال تکرار شدن است. در اینجا، دو نویسنده درباره رفتار بازیکنان و مربیان در هفته‌های اخیر لیگ برتر در زمین بحث می‌کنند.
راب تنر: همه ما عاشق کمی درام هستیم. بخصوص وقتی تیم‌های قدرتمند لیگ برتر به مصاف هم می‌روند.
اما یک خط قرمز وجود دارد و به نظرم روز یکشنبه این خط رد شد. اتفاقی که به یک ویژگی رایج در فوتبال مدرن تبدیل شده است. رفتار هالند نشان‌دهنده بی‌احترامی بزرگی به یک بازیکن حرفه‌ای بود. اما این فقط یک نمونه بود. جمله «فروتن بمان» او به میکل آرتتا پس از بازی هم نمونه دیگری بود.
پل تیلور: به انصاف باید گفت، هالند و بقیه بازیکنان سیتی دیده بودند که آرسنال از هر ترفندی استفاده می‌کند تا با ۱۰ بازیکن برتری خود را حفظ کند.
آرسنال به‌طور متوسط ۴۲.۷ ثانیه طول می‌کشید تا بازی را پس از هر ضربه آزاد، پرتاب یا کرنر آغاز کند.
بازیکنان سیتی دیده بودند که دکلان رایس، گابریل مارتینلی، یورین تیمبر و داوید رایا همه با استفاده از تاکتیک‌های تاخیری یا نیاز به «درمان» توسط پزشک، ثانیه‌ها را هدر می‌دهند. حتی گابریل ژسوس هم با دراز کشیدن روی زمین مقابل نقطه کرنر، مانع از زدن آن شد.
راب: بله، این هم یکی دیگر از جنبه‌های بازی بود که لذت نبردم. این اتلاف وقت شدید، اغلب با اغراق در آسیب‌دیدگی پس از برخورد و غلتیدن پس از کمترین تماس، طراحی شده تا داور را فریب دهد.یا وقت را تلف کند، اما فقط نمایش را خراب می‌کند و باعث ناامیدی می‌شود.
می‌فهمم که این یک ورزش رقابتی و پر از برخورد است که رقابت‌های تیمی در آن عمیق است. اما بچه‌ها عاشق تقلید از قهرمانانشان هستند. عالی است وقتی که می‌بینید آنها یک حرکت جدید را امتحان می‌کنند یا شادی پس از گل را تقلید می‌کنند. اما آیا این رفتار را هم به‌عنوان یک رفتار قابل‌قبول می‌پذیرند؟
پل: هالند به‌طور وحشیانه به گابریل حمله نکرد. هیچ ضربه یا لگد مخفیانه‌ای در کار نبود. فقط یک برخورد تقریباً شوخ‌طبعانه توپ با سر او بود. تنها چیزی که آسیب دید شاید غرور گابریل بود.
این‌ها ورزشکاران جهانی هستند که به تازگی ۱۰۰ دقیقه برای برتری جنگیده بودند. هر دو تیم می‌دانستند که نتیجه می‌تواند تأثیر بزرگی در تعیین قهرمانی داشته باشد، حتی در این مرحله ابتدایی فصل.
آیا در اعمال هالند نشانه‌ای از بی‌احترامی وجود داشت؟ احتمالاً. اما این جرمی نبود که شایسته انتقاداتی باشد که او دریافت کرده است.
راب: اما آیا این رفتارها به جذابیت مسابقه اضافه می‌کند؟ اتلاف وقت، واقعاً آزاردهنده است. مطمئناً این چیزی نیست که بخواهیم ببینیم.
پل: تا حدی. حالا سوال من این است: آیا این «هنرهای سیاه» خودش نوعی هنر مدیریت بازی نیست؟ تیم‌های زیادی نمی‌توانند پا به پای منچسترسیتی تا انتها بازی کنند. بخصوص با ده نفر و در زمین آنها.
یک خط باریک وجود دارد که باید حفظ شود. حتی وقتی تیم‌ها به دنبال راهی برای جبران تعادل بازی هستند. هیچ‌کس دوست ندارد شاهد مسابقه‌ای باشد که در آن یک تیم بیشتر زمان را صرف اتلاف ثانیه به ثانیه می‌کند. استفاده از هر فرصتی برای متوقف کردن جریان بازی. اما توانایی حفظ نتیجه و رساندن خود به خط پایان، قطعاً یک ویژگی ارزشمند است. الان وقتش است از اورتون بپرسید که چگونه استاد از دست دادن برتری ۲-۰ شده.
ژوزه مورینیو، یکی از بهترین مربیان نسل خود، هرگز با مدیریت بازی مشکل نداشت. با استفاده هوشمندانه از هر راهی برای رساندن تیمش به سوت پایان با حفظ برتری. حتی بهترین تیم‌ها هم این کار را می‌کنند. شاید تفاوت در این باشد که آیا شما از دقیقه ۱۰ با این ذهنیت شروع می‌کنید یا از دقیقه ۹۰.
و در نهایت، آیا وظیفه داوران نیست که زمانی که اوضاع از کنترل خارج می‌شود، جلوی این رفتارها را بگیرند؟
راب: شاید همین‌طور باشد. اما بازیکنان با احاطه کردن داور یا مربیانی که از کنار زمین فریاد می‌زنند، کار را برای آنها سخت می‌کنند. ما امسال چندین کارت قرمز و زرد برای مربیان دیده‌ایم. داوران قطعاً شایسته احترام بیشتری هستند – باز هم همان کلمه احترام – که در حال حاضر از طرف بازیکنان، مربیان، کادر فنی و حتی عوامل پشت صحنه به آنها نشان داده نمی‌شود. وقتی که شاهد توهین‌های لفظی هستم، واقعاً خجالت می‌کشم.
و این رفتار چگونه بر عملکرد بازیکنان در سطوح پایین‌تر که این مسابقات را تماشا می‌کنند تأثیر می‌گذارد؟ آیا آنها فکر می‌کنند این سطح از نافرمانی و نبود کنترل بر خود قابل قبول است؟ آیا این رفتار را در بازی‌های خود تکرار می‌کنند؟ ما می‌دانیم که داوران در سطوح پایین‌تر مرتباً از سوی بازیکنان، مربیان و حتی والدین مورد توهین قرار می‌گیرند. رفتار بازیکنان در حال بدتر شدن است و این الگوی بدی را نشان می‌دهد.
پل: البته که داوران شایسته احترام بیشتری هستند و هیچ‌کس نمی‌گوید که توهین کردن به دیگران درست است. این یک الگوی مثبت نیست. اما اغلب اوقات انباشتی از ناامیدی نسبت به تصمیمات داور به وجود می‌آید. چیزی که تنها نتیجه چند تصمیم در طول ۹۰ دقیقه نیست.
انتخاب راب جونز به‌عنوان داور بازی روز یکشنبه بین برایتون و ناتینگهام فارست احتمالاً نگرانی‌هایی را در میان هواداران و کادر فنی فارست ایجاد کرده. جونز سال گذشته وقتی در بازی فارست مقابل بورنموث به ویلی بولی کارت زرد دوم را نشان داد، جنجال‌برانگیز شد. صحبت‌های تند نونو پس از بازی با برایتون، به این موضوع اشاره داشت.
راب: دقیقاً. من هم این احساس ناامیدی را درک می‌کنم. به نظر می‌رسد مشکلی در ارتباط وجود دارد. داوران ممکن است بخواهند تصمیمات خود را توضیح دهند، اما انجام این کار دشوار است وقتی بازیکنان عصبانی وسط حرفشان می‌پرند و توی صورت آنها فریاد می‌زنند.
به همان اندازه، باشگاه‌ها باید با بازیکنان و مربیانشان کار کنند تا رفتارشان را در بازی‌ها بهبود بخشند. در حال حاضر، با اینکه فوتبال در لیگ برتر عالی است، اما این رفتارها به ضرر بازی است. نهادهای ناظر درباره احترام به داوران زیاد صحبت کرده‌اند. اما به وضوح این احترام رعایت نمی‌شود و اقدام جدی در این زمینه صورت نگرفته است.
پل: دوباره باید بگویم که با این صحبت‌ها مخالفتی ندارم. اما VAR به داوران کمکی نمی‌کند. مسئله ساده همان ثبات است که همه به دنبال آن هستند. قرار بود VAR این ثبات را به ارمغان بیاورد. مثلاً اخراج لیاندرو تروسارد در روز یکشنبه به دلیل دور کردن توپ. به نظر می‌رسید جرمی دوکو از منچسترسیتی هم کار مشابهی انجام داد و از آن گذشت. سوءاستفاده بازیکنان یا مربیان از داوران هرگز راه‌حل نخواهد داشت، اما قرار بود VAR بازی را بهتر کند. در عوض، فقط دلایل بیشتری برای عصبانی شدن ایجاد کرده است.
و خب خیلی طبیعی است که داوران کسانی باشند که تا زمانی که مقامات راهی برای ساده‌تر کردن قوانین پیدا نکنند، در معرض انتقاد قرار بگیرند.
راب: فکر می‌کنم هر دو در مورد VAR و مسئله ثبات نظر مشترکی داریم. این شکایات باید به شکل درست مطرح شوند و احترام بیشتری به افراد دخیل و توجه بیشتری به هواداران جوانی که بازی را تماشا می‌کنند، نشان داده شود.
در مگ‌تراپی بیشتر بخوانید:
خوش آمدید به والتون و هرشام: باشگاهی که دو نوجوان مالکش شده‌اند.
فرانسه چطور به بزرگترین بازار خرید بازیکن برای لیگ برتر تبدیل شد؟