آخرین صحنه‌ی بازی چلسی و منچسترسیتی بسیار رضایت بخش بود: کول پالمر در حالی که هم تیمی‌هایش برای پیوستن به او با تمام توان می‌دویدند، با دست‌های باز در مقابل طبقه پایینی جایگاه متیو هاردینگ ایستاده بود و در جنونی که توسط او با گل کردن پنالتی دقیقه‌ی ۹۵ به وجود آمده بود، غوطه‌ور میشد.
شاگردان پوچتینو لیاقت کمتری از کسب ۱ امتیاز نداشتند. آن‌ها در طول بازی پاس‌های خط کشی شده‌ی سیتی را مکررا قطع می‌کردند و هر موقع که اراده می‌کردند به پشت محوطه‌ی قهرمان ۳گانه‌ی فصل پیش می‌رسیدند . بله، به ندرت دیده می‌شود که تیم گواردیولا در یک بازی شکست بخورد، اما حتی کمتر دیده می‌شود که در طول بازی تیم او به این میزان اذیت شود.
جنون و دیگر هیچ
جبران ۳ بار عقب افتادن از حریف نشان‌دهنده‌‍‌ی سطحی از اعتقاد در چلسی بود که حتی با سلاخی کردن تاتنهام نیز چندان حس نشد. اما لحظات کوچک‌تری مقابل سیتی وجود داشت که در آن تیم میزبان خوی جنگندگی و جنون خود را به رخ بیینده می‌کشید: انزو فرناندز پس از گل در حال غرش در شادی بود؛ بعد از تکل موفق، استرلینگ به جرمی دوکو لایی انداخت و سپس به سمت محوطه به حرکتش ادامه داد؛ کانر گلگر پس از کوبیدن رودری به زمین همانند برنده‌ی دوئل گلادیاتورها بالای سر او ایستاده بود و نگاهش می‌کرد.
اما از یک طرف چیز جدیدی وجود نداشت؛ چلسی مانند تساوی خانگی مقابل لیورپول و آرسنال عملکرد بهتری از حریف خود داشت. در واقع در این فصل چلسی فقط یک بازی را بر اساس XG به حریف خود (برنتفورد) واگذار کرده است و از این نظر تنها تیم لیگ به شمار می‌آید. چلسی پوچتینو اگرچه در این فصل نتایج عالی کسب نکرده است اما به لحاظ عملکردی به وضوح جز بهترین‌هاست.
پس از فینال لیگ قهرمانان در چهار دیدار لیگ برتری چلسی نتوانسته بود هیچ گلی به سیتی بزند و در مجموع فقط ۹ شوت به سمت دروازه داشت. این درحالی است که تیم پوچتینو فقط در یک بعد از ظهر در استمفورد بریج به این آمار رسید و با پرسینگ شدید، پاس‌های تیز و دویدن‌های بی وقفه و برنامه‌ریزی شده، برنامه‌های دقیق گواردیولا برای کنترل زمین را نابود کرد و بازی را به هرج و مرج دلخواه خود رساند.
استرلینگ بازی را بلد است
گواردیولا در کنفرانس خبری پس از بازی در مورد چلسی گفت: آن‌ها واقعا خوب هستند، گاهی اوقات نمی‌توان بازیکن‌های آن‌ها را کنترل کرد و همچنین پروسه‌ی خوبی را پیش رو دارند. شکل چیدمان آن‌ها واقعا خوب است، آن‌ها می‌توانند با سه نفر بازی سازی را شروع کنند، وینگرها بالا می روند و چهار بازیکن در وسط حضور پیدا می‌کنند و کیفیت برقراری ارتباط بین آن‌ها نیز نیازی به توضیح ندارد.
دو بازیکن سابق سیتی که در مرکز صحبت‌های قبل از بازی بودند، طوری بازی می‌کردند که انگار هنوز کدهای مخفی گواردیولا را در اختیار دارند. استرلینگ در طول بازی به دنبال هر فرصت ممکن برای یورش بردن به کایل واکر بود و پشت سر هم مردی را که توانایی دفاعی‌ش به عنوان سنگر نهایی برای خط دفاع گواردیولا عمل می‌کند، به زانو در آورد. او این کار را با تغییرات شدید در سرعت و جهت حرکت خود انجام داد، نه با به چالش کشیدن هم تیمی سابق خود در دنده‌ی بالا.
از سوی دیگر، پالمر به ریس جیمز کمک می‌کرد تا تهدید مستقیم دوکو را خنثی کند و همچنین یا برقراری ارتباط موثر کاپیتان چلسی را در حمله به جلو می‌آورد. حرکت او در وسط زمین با گذشت زمان برای سیتی مشکل‌سازتر شد و با یک حرکت انفرادی انفجاری از بین تمام بازیکن‌های دفاعی درخشان چند فصل اخیر سیتی گذشت و به محوطه جریمه رسید و شاید اگر با یک سر توپ ادرسون را مانند بقیه محو می‌کرد بهترین گل فصل را زده بود. اما درخشان‌ترین نقش او در این درام، دقیقه ۹۵ و از روی نقطه‌ی پنالتی بود. جایی که بدون هیچگونه استرسی و کاملا خونسرد توپ را به تور دروازه‌ی سیتی چسباند.
چلسی منچسترسیتی از زاویه ای دیگر
اجازه بدهید به گل‌های خورده‌ی چلسی نیز بپردازیم. نظرات نویسنده‌ی این مقاله در مورد داور مسابقه، آنتونی تیلور، و پنالتی و سوت‌های اگرچه محدود اما ۱۰۰% اشتباه و نیز ادامه دار بودن همیشگی این اشتباهات توسط این فرد در بازی‌های چلسی در شان این مقاله و مخاطبان محترم آن نیست. اجازه بدهید در مورد اشتباهات بازیکنان چلسی صحبت کنیم. در صحنه‌ی گل دوم انزو فرناندز، مانوئل آکانجی را رها کرد تا او بدون هیچگونه یارگیری به راحتی دروازه را باز کند. گل سوم می‌توانست با کمی هوشیاری بیشتر توسط بازیکنان چلسی به هالند ختم نشود و گل چهارم نیز با توجه به اصل “اگه نمیتونی کامل دفع‌ش کنی، ولش کن” باید توسط سانچز مهار میشد و نه تیاگو سیلوا.
اما نکته‌ی مهم‌تر و چیزی که پوچتینو بعد بازی بر روی آن خیلی تمرکز داشت، این است که چلسی به هر ضربه‌ای که از قهرمان فصل پیش می‌خورد پاسخ می‌داد و این کار را به گونه‌ای انجام می‌داد که انگار مرگ و زندگی تیم به این نتیجه وابسته است.
پوچ بعد بازی گفت: ما با تیمی روبرو شدیم که از نظر من بهترین تیم جهان است و من به تیمم افتخار می‌کنم. البته که چیزهایی برای بهبود وجود دارد، اما این عملکرد نزدیک‌ترین به چیزی بوده است که ما می‌خواهیم بسازیم. ما می خواهیم یک پروژه را از صفر بسازیم و عملکردهایی شبیه به این، رویکرد بازیکنان و تیم ما را بسیار بهبود می‌بخشد.
شروع یک جهش؟
فاصله‌ی چلسی تا رتبه‌ی چهارم ۱۰ و تا پنجم ۹ امتیاز است. چهار تساوی و همچنین چهار شکست، فاصله‌ی زیادی را ایجاد کرده، اما عملکرد تحسین برانگیز چلسی هرگز در آن چارچوب دیده نخواهد شد، حتی اگر سفر این فصل تیم پوچتینو در نهایت به کسب رتبه‌های برتر ختم نشود.
این بازی می‌تواند و باید سکوی پرتابی برای احیای چلسی باشد چرا که از این پس به نظر بهار چلسی شروع شده است. جیمز با توجه به مدیریت زمان بازی‌ش می‌تواند با تمام توان سمت راست چلسی را، چه در دفاع و چه در حمله، بیمه کند، همچنین شمارش معکوس کریستوفر انکونکو برای تجربه‌ی اولین دقایق لیگ برتر خود رسما شروع شده است. بازیکنان دیگری همچون بادیاشیل و برویا نیز پس از ریکاوری آماده‌ی ایجاد رقابت و بالا بردن انگیزه‌ی بازیکنان هستند. خلاصه که فرم در حال بهبود است و کمک در راه.
درباره چلسی بیشتر بخوانید:
پوچتینو چطور خودش را در دل هواداران جا کرد؟