فوتبال تراپی | با گذشت نزدیک به یک‌چهارم از فصل جاری لیگ برتر، منچستریونایتد در جایگاه ششم جدول قرار دارد و تنها یک امتیاز تا جمع چهار تیم بالای جدول فاصله دارد؛ آن هم پس از سه پیروزی متوالی که روح تازه‌ای به اردوی این تیم دمیده است. این شروع، بسیار بهتر از چیزی است که پس از شکست مقابل برنتفورد در یک ماه گذشته انتظار می‌رفت. در آن زمان، روبن آموریم در حالی به سه شکست از شش بازی ابتدایی خود فکر می‌کرد که بحث درباره سیستم ۳–۴–۳ او بار دیگر بالا گرفته بود.
او در واکنش به انتقادها گفت: «همیشه همین است؛ وقتی می‌بریم، می‌گویند سیستم مهم نیست، وقتی می‌بازیم، می‌گویند تقصیر سیستم است.» سه برد پیاپی بعد از آن نشان داد که حق با او بوده است و حالا صدای منتقدان فروکش کرده است. آموریم از همان ابتدا تأکید داشت که سیستم ۳–۴–۳ را تغییر نخواهد داد، مگر بر اساس تشخیص خودش، و تا اینجا نیز به این وعده وفادار مانده است.
با این حال، مقایسه عملکرد منچستریونایتد فصل گذشته — که با رتبه ناامیدکننده پانزدهم به پایان رسید — با نمایش‌های امسال نشان می‌دهد تغییرات ظریفی در نحوه بازی این تیم ایجاد شده است. در چارچوب همان سیستم مورد علاقه آموریم، رویکردها و تمرکزهای تازه‌ای به چشم می‌خورد که نتایج بهتری به همراه داشته‌اند.
پاس‌های بلند لمِنس
اولین و شاید واضح‌ترین تغییر در منچستریونایتد روبن آموریم، استفاده گسترده از پاس‌های بلند دروازه‌بان است؛ تغییری که از زمان حضور لمِنس به اوج خود رسیده است. او در دیدار مقابل ساندرلند ۳۷ پاس بلند ارسال کرد و در بازی بعد برابر لیورپول این عدد به عدد خیره‌کننده ۴۵ رسید؛ تنها دو پاس کمتر از مجموع پاس‌های بلند تمام بازیکنان لیورپول در آن مسابقه. هفته گذشته مقابل برایتون نیز ۳۲ پاس بلند دیگر از او ثبت شد.
این رویکرد پیش‌تر با التای بایندر نیز آغاز شده بود؛ او زمانی که در ترکیب اصلی قرار داشت، ۴۷ درصد از پاس‌های خود را بلند ارسال می‌کرد. اما با ورود لمِنس، این تاکتیک به بخش ثابتی از سبک بازی تیم تبدیل شد. میانگین ۲۳.۲ پاس بلند دروازه‌بان در هر ۹۰ دقیقه، منچستریونایتد را در صدر تیم‌های لیگ برتر از این نظر قرار داده است؛ رقمی که ۷۶ درصد بیشتر از فصل گذشته است و حتی از اورتون — تیمی که در دو فصل اخیر در این زمینه صدرنشین بود — نیز پیشی گرفته است.
بذر این تغییر در فصل گذشته کاشته شده بود؛ جایی که آموریم به آندره اونانا دستور داده بود در شرایط خطرناک، به‌جای بازی‌سازی از عقب، توپ را بلند ارسال کند. با این حال، دروازه‌بان‌های تیم همچنان بیشتر به پاس‌های کوتاه متکی بودند. اکنون اما توازن کامل بین پاس‌های بلند و کوتاه برقرار شده است و با وجود لمِنس، این روند بیش از پیش به سمت بازی مستقیم پیش می‌رود.
تفاوت دیگر نیز در مهار توپ‌های هوایی است؛ درصد خروج موفق دروازه‌بان‌های منچستریونایتد برای جمع‌کردن سانترها بیش از ۵۰ درصد افزایش یافته است. واکنش هواداران اولدترافورد به عملکرد مطمئن لمِنس در این زمینه بسیار مثبت بوده و انتظار می‌رود این روند ادامه پیدا کند.
بازی سریع‌تر و مستقیم‌تر در سراسر زمین
پاس‌های بلند لمِنس تنها بخشی از تصویر بزرگ‌تر تغییرات روبن آموریم در منچستریونایتد است. امسال تیم در تمام خطوط، بازی سریع‌تر و مستقیم‌تری را ارائه می‌دهد. هرچند لیگ برتر به طور کلی به سمت سبک فیزیکی‌تر و آشفته‌تری پیش می‌رود، اما تیم آموریم در برخی شاخص‌ها حتی از میانگین لیگ نیز فراتر رفته است. منچستریونایتد حالا پس از دو تیم صدر جدول، سومین تیم از نظر تعداد پاس‌های بلند در کل زمین است؛ در حالی که فصل گذشته تنها در حد میانگین لیگ قرار داشت.
در فصل جدید، منچستریونایتد که پیش‌تر یکی از کندترین تیم‌ها در حمله بود، حالا از نظر سرعت حملات در جایگاه هشتم قرار دارد. تعداد پاس‌ها در هر مالکیت توپ کاهش یافته و حملاتی با بیش از ۱۰ پاس نیز کمتر دیده می‌شود. این اعداد همه گواه آن هستند که منچستریونایتد روبن آموریم دیگر به دنبال کنترل طولانی توپ نیست، بلکه به دنبال سرعت، انتقال سریع و بهره‌برداری از فضاهای پشت مدافعان حریف است.
در تحلیل سبک بازی تیم‌ها، چهار شاخص مهم در جدول بالا نقش کلیدی دارند. شاخص ۱۰+ پاس متوالی نشان می‌دهد که تیم چند بار توانسته مالکیت طولانی با بیش از ده پاس پیاپی داشته باشد؛ عدد بالاتر نشانه‌ی بازی مالکانه‌تر است. Direct Speed یا «سرعت مستقیم» سرعت پیشروی توپ به سمت دروازه را می‌سنجد و هرچه بیشتر باشد، تیم سریع‌تر و عمودی‌تر بازی می‌کند. Passes per Sequence میانگین تعداد پاس در هر توالی مالکیت را نشان می‌دهد؛ عدد پایین‌تر یعنی تیم به جای گردش طولانی توپ، با پاس‌های کمتر و انتقال سریع‌تر حمله می‌کند. در نهایت Sequence Time مدت زمان متوسط نگهداری توپ در هر حمله را اندازه‌گیری می‌کند که کاهش آن به معنای تصمیم‌گیری سریع‌تر و سبک بازی مستقیم‌تر است. بر اساس داده‌های جدول، تیم مورد نظر در فصل جدید از بازی صبور و مالکانه فاصله گرفته و به فوتبال سریع‌تر، تهاجمی‌تر و انتقال‌محور روی آورده است.
تغییرات روبن آموریم در منچستریونایتد تنها به ساختار تاکتیکی محدود نمی‌شود، بلکه با تغییرات در ترکیب بازیکنان نیز ارتباط مستقیم دارد؛ به‌ویژه در خط حمله که دگرگونی چشمگیری داشته است.
در حال حاضر هیچ تیمی در لیگ برتر بیشتر از منچستریونایتد اقدام به تغییر جهت بازی از یک جناح به جناح دیگر نمی‌کند. این الگو در هفته نخست مقابل آرسنال کاملاً مشهود بود، جایی که ارسال‌های مکرر توپ به سمت راست زمین برای بهره‌برداری از سرعت برایان امبومو در پشت مدافعان، بارها تکرار شد.
با حضور مهاجم بلندقد اسلوونیایی، بنجامین ششکو با قامت ۱۹۵ سانتی‌متری، شاید انتظار می‌رفت منچستریونایتد سانترهای بیشتری انجام دهد؛ اما برخلاف این تصور، حجم ارسال‌ها تقریباً ثابت مانده است. تفاوت اصلی در کیفیت این سانترهاست. منچستریونایتد در هر بازی به‌طور میانگین ۳.۱ ارسال موفق به محوطه جریمه دارد؛ آماری که نسبت به فصل گذشته ۶۲ درصد افزایش یافته و پس از تیم صدرنشین، دومین آمار برتر لیگ محسوب می‌شود.
کاهش ریسک در از دست دادن توپ
یکی از چشمگیرترین تفاوت‌ها در داده‌های آماری، مربوط به تعداد لمس توپ‌های منچستریونایتد در یک‌سوم دفاعی است. فصل گذشته هیچ تیمی در لیگ برتر بیش از آن‌ها در منطقه دفاعی خود صاحب توپ نمی‌شد. اما امسال تنها آرسنال کمتر از یونایتد در آن ناحیه توپ زده است.
در مجموع، فقط ۳۰ درصد از لمس‌های توپ تیم در محدوده دفاعی خودی انجام شده که نسبت به سه فصل اخیر کاهش محسوسی دارد.
این تغییر نتیجه مستقیم استفاده از پاس‌های بلند دروازه‌بان‌ها و سبک بازی مستقیم‌تر است؛ رویکردی که یکی از بزرگ‌ترین مشکلات آموریم در فصل گذشته را برطرف کرده است. یونایتد فصل پیش در هر بازی به‌طور میانگین ۵.۴ بار در یک‌سوم دفاعی خود توپ را از دست می‌داد. تنها تاتنهام و ساوتهمپتون — تیم‌هایی که به‌شدت به بازی‌سازی از عقب پایبند بودند — در این زمینه آمار بدتری داشتند.
اما حالا این عدد به ۲.۴ بار در هر بازی کاهش یافته و منچستریونایتد از این نظر تنها پس از آرسنال قرار دارد. این تغییر نه تنها خطر از دست دادن توپ در نزدیکی دروازه را کاهش داده، بلکه منجر به افت طبیعی در مالکیت کلی توپ شده است. پس از ۹ بازی نخست، میانگین مالکیت توپ یونایتد کمی بالاتر از ۵۰ درصد است، در حالی که فصل گذشته این رقم ۵۴ درصد بود. با این حال، اگر قرار باشد مالکیت توپ در نقاطی از زمین باشد که به دروازه حریف نزدیک‌تر است، این کاهش کاملاً قابل قبول به نظر می‌رسد.
خداحافظی با کرنرهای با قوس رو به بیرون
یکی دیگر از جنبه‌های مهم تغییرات روبن آموریم در منچستریونایتد مربوط به ضربات ایستگاهی است؛ جایی که تیم‌ها بیش از هر زمان دیگری روی جزئیات و اجرای دقیق تمرکز کرده‌اند. نکته قابل توجه این است که یونایتد دیگر کرنر با قوس رو به بیرون نمی‌زند.
در فصل گذشته، برونو فرناندز مسئول اصلی ارسال کرنرها بود و کریستین اریکسن نیز در دقایق حضورش این وظیفه را بر عهده می‌گرفت. آماد دیالو، بازیکن چپ‌پا، دیگر گزینه محدود تیم در این زمینه محسوب می‌شد. اما نبود یک بازیکن چپ‌پا که به‌طور ثابت در ترکیب قرار گیرد، باعث می‌شد تنوع کافی در نوع ارسال‌ها وجود نداشته باشد.
ورود برایان امبومو این معادله را تغییر داد. او و فرناندز حالا به‌طور مشترک کرنرها را ارسال می‌کنند و نتیجه، افزایش محسوس کرنرهای با قوس رو به داخل و حذف کامل کرنرهای با قوس رو به بیرون بوده است.
تغییر دیگری که در ضربات ایستگاهی به چشم می‌خورد، کنار گذاشتن کرنرهای کوتاه و ارسال‌های عقب‌تر از محوطه هجده‌قدم است. این تصمیم در مجموع تأثیر مثبتی گذاشته است. منچستریونایتد تا اینجای فصل سه گل از روی ضربات ایستگاهی به ثمر رسانده و میانگین ۰.۴۹ گل مورد انتظار (xG) از این موقعیت‌ها ثبت کرده است.
با این حال، این پیشرفت در فاز هجومی با افت در فاز دفاعی جبران شده است؛ چراکه منچستریونایتد به‌طور میانگین ۰.۵۳ گل مورد انتظار از ضربات ایستگاهی دریافت کرده — سومین آمار بد لیگ و افزایشی محسوس نسبت به ۰.۳۴ فصل گذشته. عملکرد مدافعانی چون کالافیوری و چالوبا نشان داده که هنوز در دفاع از توپ‌های مرده جای پیشرفت وجود دارد.
البته باید در نظر داشت که آمارهایی مانند xG پس از تنها ۹ بازی هنوز می‌تواند تا حدی گمراه‌کننده باشد، اما داده‌های مربوط به سبک بازی تصویر دقیق‌تری ارائه می‌دهند. این داده‌ها نشان می‌دهد که با وجود حفظ سیستم ۳–۴–۳، سایر جنبه‌های بازی منچستریونایتد روبن آموریم دچار تغییر اساسی شده است.
تیمی که حالا سریع‌تر، مستقیم‌تر و هدفمندتر از گذشته بازی می‌کند؛ حتی در لیگ برتری که خود به‌طور کلی، سریع‌تر و مستقیم‌تر از هر زمان دیگری شده است.
مقاله‌ای که مطالعه کردید، پیش‌تر در رسانه اتلتیک منتشر شده بود.
در ادامه مطالعه کنید: بررسی فصل اخراج مربیان در لیگ جزیره و آمار مربوط به آن