نویسنده: ایمان جلیلی

برایتون امسال برای اولین بار در تاریخ خود به اروپا راه یافت و بزرگترین دلیل آن تونی بلوم است. بلوم، یکی از طرفداران پروپا قرص تیم، صدها میلیون پوند از ثروت شخصی خود را برای ساخت استادیوم امریکن اکسپرس برایتون سرمایه‌گذاری کرده است و موفقیت آنها را به شیوه‌ای هوشمندانه تضمین می‌کند و به آنها اجازه می‌دهد تا با باشگاه‌هایی رقابت کنند که صاحبان آنها جیب‌هایی به مراتب عمیق‌تر از او دارند.

برخی از داستان‌ها را ممکن است بدانید، مانند گلیزرها در یونایتد. اما داستان کسب ثروت خیلی از مالکان در تیم‌های لیگ برتری همچنان ناگفته مانده است. آنها از صنایع متنوعی مانند تولید و فروش کاغذ توالت و رسانه‌های بزرگ و از کشورهایی مثل عربستان سعودی تا یونان می‌آیند و تقریبا همه‌شان هم مرد هستند. برخی از آنها محبوب هستند و برخی دیگر منفور. بعضی از آنها ثروت شخصی زیادی را در باشگاه سرمایه‌گذاری کرده‌اند در حالی که برخی دیگر به دنبال راهی برای خروج سرمایه‌شان از باشگاه هستند.

در ۱۶ فصل اخیر لیگ برتر، به طور متوسط ۱۰.۷ کرنر در هر بازی زده شده است.

از آنجا که تیم‌های لیگ برتری به دنبال پیروزی‌های مختصر و مفید مقابل حریفان خود بودند، بهبود مهره‌های هجومی آنها در دستور کار قرار گرفت. این موضوع باعث شده تا زمان بیشتری به آموزش آنها در حوزه ضربات ایستگاهی اختصاص داده شود و تعداد متخصصان ضربات ایستگاهی در باشگاه‌ها افزایش یابد.

می‌توانید مطمئن باشید که یونایتد ترجیح می‌داد قهرمان لیگ قهرمانان شود و هر پاداشی را به بازیکنانش پرداخت کند ولو اینکه این در ازای سقوط به دسته اول لیگ انگلیس اتفاق افتاده باشد!

مشخص نیست که موفقیت در رقابت‌های باشگاهی اروپا از نظر پرداخت پاداش چه هزینه‌ای برای باشگاه خواهد داشت، اما درآمدی که آنها می‌توانستند به دست آورند، احتمالا از هر پرداخت پاداشی بیشتر بود.

قتی که تاتنهام روز یکشنبه مقابل منچسترسیتی با نتیجه ۳ بر ۲ عقب افتاد، زمانی که ایو بیسوما آن دریبل ناموفق را زد و سفیدها در برگشت گل خوردند، غرولندهایی شنیده شد. واقعا قرار نیست زمانی برسد که واکنشگرا بازی کنید؟

هفته گذشته هم پیشنهادهای مشابهی بعد بازی مقابل آستون ویلا مطرح شد. منتقدین زیادی از اینکه اسپرز با وجود از دست دادن بازیکنان کلیدی، هنوز تهاجمی بازی

چه مردم محلی آن را فوتبال بنامند، چه fútbol  و چه soccer، بازی‌های فوتبال هر هفته میلیون‌ها نفر فوتبالی را به استادیوم‌های گوشه و کنار جهان می‌کشاند. و در هر استادیوم، جو کمی متفاوت است. هر قاره، کشور، شهر و باشگاهی هویت ورزشی خاص خود را دارد. اما تفاوت‌های فرهنگ فوتبالی انگلیس و آمریکا برای کسی که این ورزش را در هر دو کشور پوشش داده، بسیار جذاب است.