نوشه مارک کری/ وب سایت اتلتیک

در میان عکس‌ها و آثار هنری روی دیوار جیانی ویو، یک آیتم قاب‌دار خاص توجه را به خود جلب می‌کند: پیراهنی امضا شده از رکورددار گلزنی در تاتنهام هاتسپر، هری کین.
او می‌گوید: «بعد از اینکه او ضربه ایستگاهی مقابل برنتفورد (در آخرین بازی خانگی فصل گذشته) را به ثمر رساند، پیراهنی را به من داد که در آن پیامی برای تشکر از زحماتم بود. بنابراین آن را روی دیوارم گذاشتم.» مرد ایتالیایی تابستان امسال اسپرز را ترک کرد.
بانکدار سابق که که حالا مربی و متخصص ضربات ایستگاهی است، دفترچه‌ای را همیشه همراهش دارد که حاوی هزاران نقشه روی ضربات ایستگاهی است و می‌تواند به باشگاه‌ها کمک کند تا از موقعیت‌ توپ‌های مرده سود ببرند.

ویو می‌گوید: «ضربات ایستگاهی یک بازی درون بازی هستند. این یک موقعیت توپ مرده است و ما بازیکن را تعیین می کنیم، تصمیم می‌گیریم چند بازیکن داخل محوطه جریمه بروند، فضای حمله را تعیین می کنیم و زمان را تعیین می کنیم. این می‌تواند هر بار کاملا تغییر کند»
ضربات ایستگاهی همیشه یک بخش کلیدی از بازی بوده است، اما رشد مربیان اختصاصی ضربات ایستگاهی در سال های اخیر قابل توجه بوده. این فقط به کرنرها و ضربات آزاد محدود نمی‌شود، بلکه به طور فزاینده‌ای به پرتاب‌های هجومی و طراحی سکانس‌هایی برای ایجاد ضربات دروازه در محوطه جریمه هم می‌پردازد.
از منظر هجومی، نمی توان اهمیت ضربات ایستگاهی را نادیده گرفت. با احتساب پنالتی ها، ۲۸ درصد از کل گل های زده شده در لیگ برتر فصل پیش از ضربات ایستگاهی بوده است.
آنها کنترل‌پذیرترین سکانس‌ها در فوتبال هستند. ویو می‌گوید: «به طور معمول، تیم‌ها تقریباً دو ساعت در هفته را صرف گرم کردن می‌کنند، اما فقط ۱۰ دقیقه برای ضربات ایستگاهی وقت می‌گذارند.»
قبل از ورود او به شمال لندن در تابستان سال گذشته، اسپرز برای سه فصل به عدد دو رقمی برای گلزنی روی ضربات ایستگاهی(غیر پنالتی) دست پیدا نکرده بود. در پایان یک فصل حضور او در این باشگاه، آنها ۱۶ گل از روی ضربات ایستگاهی به ثمر رساندند – تقریبا دو برابر تعداد آنها در سال قبل.
با احتساب فرصت ضربات ایستگاهی، نرخ ۵.۹ گل در هر ۱۰۰ ضربه بهترین آمار در لیگ برتر بود.

دژان کولوسفسکی در مورد ویو پس از پیروزی ۱-۰ مقابل وولوز در آگوست گذشته و پس از یک گل ایستگاهی گفت: “من فقط سه بار بهش گفتم ما باید پول بیشتری به او بدهیم. باشگاه باید حقوقش را افزایش دهد، مطمئناً. بسیار مهم است. او تفاوت ایجاد می کند، همانطور که می بینید. این سرگرم کننده ترین چیز در جهان نیست (آماده شدن برای ضربات ایستگاهی)، اما نتیجه می دهد.»
واکنش Vio معمولاً متواضعانه است:
«شاید من مرد خوش شانسی باشم چون فصل گذشته برای تمرین زیاد وقت نداشتیم، اما گل های زیادی به ثمر رساندیم. در اولین سال حضورم در تیم ملی ایتالیا هم همینطور بود، ما قهرمان اروپا شدیم – شاید من خوش شانس باشم»
اما اسن شانس نیست

در جزئیاتی که Vio به آن می‌پردازد، شانس نقش بسیار کمی دارد. با وجود هزاران روال معمول، این خطر وجود دارد که رویکرد پیرمرد ۷۰ ساله پیچیده یا بیش از حد پیچیده به نظر برسد. با این حال، روشی که او کارش را توضیح می دهد، ساده است. برای او، یک تیم خوب به اندازه مجموع اجزای آن خوب است، و این با بازیکنی شروع می شود که ابتدا پشت توپ می ایستد.
ویو می‌گوید: «ما می‌توانیم در مورد تحلیل‌های مختلف صحبت کنیم، اما این بازیکن است که ۱۰۰ درصد تفاوت را ایجاد می‌کند. “اگر مربی برای تمرین برنامه های خاص وقت داشته باشد، بازیکنان بدیهی است که پیشرفت خواهند کرد، اما اگر هری کین را در تیم خود داشته باشید، گل های بیشتری به ثمر خواهید رساند – اگر جیمز وارد-پروس را داشته باشید، هم همینطور. بازیکن مهم ترین بازیکن ضربات ایستگاهی است.»
یک ارسال قوی همراه با یک سکانس خوب طراحی شده و به درستی اجرا شده، طوفان کاملی است، و اسپرز در فصل گذشته با ارسال کرنر به تیر نزدیک، و بعد پاس به سمت یک بازیکن آزاد در عقب محوطه جریمه به گل‌های زیادی رسید. در آمار اوپتا، ۱۹ درصد از کرنرهای آن ها به منطقه‌ای نزدیک به تیر اول در داخل شش قدم ارسال شده است.
چلسی، نیوکاسل یونایتد و وولوز همگی قربانی این تاکتیک توسط تاتنهام شدند.

توجه کنید رودریگو بنتانکور (شماره ۳۰) از اسپرز درست قبل از شروع کرنر از دروازه دور می‌شود – که حواس جانی (شماره ۱۹) را پرت می‌کند.

در حالی که سون هیونگ مین آماده می شود تا کرنر را بزند، بن دیویس از جانی به عنوان یک صفحه نمایش برای فرار از نشانگر خود استفاده می کند، در حالی که در شش قدم، اریک دایر (شماره ۱۵) ماکسیمیلیان کیلمن را برای ایجاد فضا گمراه می کند. ضربه سر و داوینسون سانچز (شماره ۶) از کین فاصله می گیرد تا فضایی برای حمله ایجاد کند، در حالی که ایوان پریشیچ به سمت مقابل حرکت می کند تا در تیر نزدیک مقابل رایان آیت نوری قرار بگیرد.

زمانی که یک طرح بار اول اجرا می‌شود بسیار عالی است، اما اهمیت تمرین برای فازهای دوم ضربات ایستگاهی را نباید دست کم گرفت – به عنوان مثال، اگر حریفان شما توپ اولیه را برگردانند، ادامه‌اش را زنده نگه دارید.
همه روتین ها به سادگی A تا B نیستند، و برای Vio بسیار مهم است که برای مراحل C، D و E به اندازه ضربه اولیه آماده شود.
ویو می‌گوید: «ما نه تنها برای اولین تماس، بلکه برای همه جنبه‌ها تمرین می‌کنیم. به عنوان مثال، ۸۰ درصد از گل هایی که روی کرنر به ثمر می رسند مربوط به توپ دوم است. بسیار مهم است که برای توپ دوم تمرین کنید، و ۱۱ در مقابل ۱۱ تمرین کنید – نه ۱۱ در مقابل صفر. در غیر این صورت، واقعی نیست و هرگز پیشرفت نخواهید کرد.»

تاتنهام اکتبر گذشته از این شرایط خارج از خانه مقابل برایتون سود برد. کرنر سون با حرکات معمولی نزدیک به تیر از سوی کین، دیویس و دایر مورد حمله قرار می‌گیرد، در حالی که مت دوهرتی (شماره ۲) در صورت ضربه زدن هم تیمی‌هایش به سمت تیرک عقب حرکت می‌کند.

کرنر توسط آدام وبستر از برایتون دفع می شود، اما اسپرز سه بازیکن در لبه محوطه جریمه برای برداشتن توپ دوم دارد:

پیر-امیل هویبیرگ کسی است که آن را جمع می‌کند، و در نقش بازیکن آزاد، یک پاس کات دار به سون می‌فرستد.

ویو دیگر در کادر مربیگری اسپرز نیست و در تابستان به دنبال هموطن خود آنتونیو کونته، باشگاه را ترک می‌کند، زیرا این باشگاه وارد دوره جدیدی تحت رهبری آنگه پستوچوغلو می شود.
اگر باشگاه لیگ برتری را می شناسید که به یک مهاجم ۱۵ گله نیاز دارد، با ویو تماس بگیرید.