برای آنالیز آرسنال در دربی شمال لندن باید کمی لنز را بازتر کنیم. بازی با تاتنهام می‌توانست برای آرسنال نقطه عطف این فصل باشد. فصلی که با تغییرات عجیب در سبک بازی تیم شروع شد و بعد، با مصدومیت تیمبر و پارتی، همان آرسنال همیشگی با تاکتیک ۱-۳-۲-۴ یا به تعبیری ۳-۳-۴ را تماشا کردیم.
به نظر می‌رسد هواداران آرسنال توقع تیمی بی‌رحم‌تر و برنده‌تر از فصل قبل را داشتند اما تساوی برابر فولام در هفته سوم و بردهای خفیف مقابل حریفان به ظاهر ضعیفی مثل فارست و پالاس و اورتون این نگرانی را به وجود آورده که آیا این تیم توان رقابت با منچسترسیتی و لیورپول در کورس قهرمانی را دارد یا خیر.
در پایان هفته ششم و با تماشای بازی نه چندان خوب آرسنال برابر دشمن قدیمی (بخصوص در نیمه دوم) حالا دوباره قضاوت‌ها درباره آرتتا و تیمش با تردید مواجه شده. بخصوص اگر به یاد بیاوریم که آرسنال در این تابستان چیزی حدود ۲۰۰ میلیون پوند صرف تقویت تیمش کرده.

۱- آرسنال- تاتنهام: تساوی نتیجه بدی بود؟

نه! اگر آرسنالی باشید و بازی تیمتان را دقیق تماشا کرده باشید احتمالا پاسخ شما هم منفی است. آرسنال بخصوص در نیمه دوم بازی اسیر حملات تاتنهام بخصوص از سمت چپ دفاعی خود شد. میانه میدان کاملا در اختیار بیسوما بود، اودگارد کنترل شده بود و اودوگی از پس کنترل ساکا برآمد. نتیجه این شد که تیم آرتتا نتوانست آنچه را می‌خواست روی زمین عملی کند و شانس‌ها فقط به ضربات ایستگاهی و بخصوص کرنرها محدود شدند. آرسنال مثل همیشه روی کرنرها خطرناک بود، تاکتیک‌های متنوع به لطف خلاقیت نیکلاس جوور(مربی ضربات ایستگاهی) باعث شد تاتنهام تقریبا هر بار به دردسر بیفتد. پنالتی گل دوم هم حاصل یکی از همین ضربات بود.
بازی با تانهام یک بار دیگر ثابت کرد که فوتبال گاهی ساده‌تر از چیزی است که به نظر می‌آید. پوستوچوغلو همان ۱-۳-۲-۴ را بازی کرد که در ۵ بازی قبلی هم با آن به زمین رقته بود. حتی ترکیب هم تفاوت چندانی نکرده بود. آرسنال این را می‌دانست اما به نظر می‌رسید ذهن وسواسی آرتتا نتوانسته مسیر قابل پیش‌بینی تاتنهام را با نقشه‌ای سد کند.

۲- آرسنال ساده گل می‌خورد؟

حتما! اگر به قضا و قدر اعتقاد نداشته باشید، یافتن چرایی برای این سوال واقعا سخت است. شاید اصلی‌ترین دلیل نبودن خوی درندگی داخل زمین است. از سال ۲۰۲۰ و بعد از حضور آرتتا روی نیمکت ۱۷ بازیکن از مجموع ۲۵ بازیکن ترکیب به سلیقه او تغییر کرده‌اند. آرسنال اما همچنان شکننده به نظر می‌رسد. کافی است به همین بازی با تاتنهام نگاه کنید. اگر دوئل‌های رودررو را در نظر بگیریم، به لحاظ بار روانی آرسنال بازنده بیشتر مواجهه‌ها است. بیسوما- اودگارد، ساکا-اودوگی، جورجینیو-مدیسن، کولوسفسکی-زینچنکو، هاورتز/ویرا- سار…
و در چنین شرایطی دلیل اصرار آرتتا برای اضافه کردن بازیکنی مثل دکلن رایس به ترکیب اصلی مشخص می‌شود، هرچقدر هم که هزینه لازم داشته باشد! آرسنال در نیمه دوم با مصدومیت رایس عملا میانه میدان را تقدیم تاتنهام کرد. و شاید تنها جنگنده زنده در زمین در نیمه دوم گابریل ژسوس باشد که عملا ارتباطش با خط هافبک به کلی قطع شده بود.
بازیکنان آرسنال همچنان زیر فشار به سرعت عصبی و دستپاچه می‌شوند و شاید این از القای بیش از حد روحیه “باید بدون نقص باشیم” آرتتا بیاید. گل‌های زودهنگام در خانه و استرس نگه داشتن کلین شیت معمولا منجر به خطاهای فردی می‌شود. بخصوص از بازیکنانی که توقع ندارید. جورجینیو در این بازی، ساکا در مسابقه با فولام و قبل‌ترها زینچنکو و رمزدیل!

۳- فشار سیتی چقدر تاثیر دارد؟

خیلی! بخواهیم یا نخواهیم از قبل از شروع فصل همه آرسنال را در کنار سیتی به عنوان شانس قهرمانی در این فصل قرار داده‌اند. سیتی کشنده است، بازی‌ها را یکی پس از دیگری می‌برد و این فشار را روی تیمی که قرار بوده آن‌ها را به چالش بکشد زیاد و زیادتر می‌کند. ۴ امتیاز فاصله زیادی نیست اما در پایان روز یکشنبه همه حس می‌کردند سیتی مثل همیشه با اختلاف قهرمان این فصل خواهد بود. روی همین مدل ذهنی می‌تواند از همین حالا حدس زد که بازی مستقیم دو هفته بعد با منچستر سیتی چقدر مسابقه حیاتی برای آرسنال و زنده ماندن امیدهای قهرمانی‌اش خواهد بود.

۴- آیا آرسنال واقعا رقیب سیتی است؟

خیر! نه تنها آرسنال، که شاید هنوز هیچ تیمی نمی‌تواند روی کاغذ با سیتی رقابت کند. مدل مدیریت گواردیولا، یکدستی ساختار باشگاه، تنوع بازیکنان چند پسته، تاکتیک‌های متنوع و البته لیست بلندبالایی از بازیکنانی که به تنهایی می‌توانند ورق یک بازی را برگردانند (هالند، دیاز، ادرسون، واکر، فودن، گریلیش، رودری، رودری، رودری) آن‌ها را همچنان دست نیافتنی می‌کند. بنابراین به لحاظ تداوم در کیفیت عملکرد می‌توان حدس زد که سیتی این فصل هم همچنان پیشتاز لیگ خواهد بود. اما چیزی که لیگ را رقابتی نگه می‌دارد “لحظه‌های غیر قابل برنامه‌ریزی” است. اتفاقاتی مثل آنچه در بازی سیتی- شفیلد در حال رخ دادن بود. گواردیولا و تیمش حتما امتیاز از دست خواهند داد و این اتفاق بجز در بازی‌های کلیدی مثل سیتی-لیورپول، سیتی- چلسی، سیتی – تاتنهام و سیتی آرسنال، در بازی‌های به ظاهر ساده‌تر هم اتفاق خواهد افتاد. مساله این است که در آن لحظات، تیم‌های رقیب چه واکنشی نشان بدهند. لیورپول این فصل نشان داده که می‌تواند مرد این لحظه‌ها باشد، اما آرسنال هنوز دل هوادارانش را در لحظات کلیدی می‌لرزاند. بیایید تعارف را کنار بگذاریم. شما فقط در شرایطی می‌توانید به قهرمانی در لیگی که سیتی در آن بازی می‌کند امیدوار باشید که تمام آن لحظات کلیدی را به نفع خودتان مصادره کرده باشید.

۵- آیا آرسنال تیم بهتری شده؟

بله! به عمق ترکیب آرسنال نگاه کنید. آن‌ها حالا بازیکنانی دارند که حتی در شرایطی که مصدومیت‌های پی در پی از راه می‌رسند(بخصوص در همین مقطع فصل و در روزهای پر ترافیک ژانویه) کیفیت کلی تیم را حفظ می‌کنند. آرسنال حال با اضافه شدن رایس و داوید رایا مهره‌های کلیدی بیشتری دارد. ویرا، نلسون، تومیاسو و تروسارد بازیکنان پشت پرده‌ای هستند که پیشرفتشان در تیم محسوس است و هر وقت به بازی آمده‌اند آرسنال بهتر بازی کرده. برعکس فصل پیش چیزی به عنوان تنوع تاکتیکی در تیم دیده می‌شود. آرسنال تا اینجای فصل حداقل با ۳ تاکتیک مختلف به میدان رفته و با هر سه فرم هم تیم مسلط زمین بوده. آن‌ها در بازی با پی اس وی آیندهوون مدل جدیدی از ۳-۳-۴ را تمرین کردند. داوید رایا در درون دروازه امکانات جدیدی به آرسنال می‌دهد و حالا آن‌ها می‌توانند روی توپ‌های بلند ارسالی از داخل محوطه خودی و قدرت سرزنی هاورتز به عنوان ابزار تازه‌ای برای بازیسازی حساب کنند. این امید وجود دارد که با بازگشت پارتی و رایس و جا افتادن بازیکنان در چینش‌های جدید و فرصت برای امتحان ایده‌های تازه در بازی‌های کم اهمیت‌تر جسارت ماجراجویی بیشتر در تیم به وجود بیاید.

۵+۱- آیا آرسنال می‌تواند بی‌نقص بازی کند؟

خیر! در مقایسه با رقبایی مثل سیتی و حتی لیورپول آرسنال همچنان نقطه ضعف‌های واضحی دارد. تیم همانقدری که روی ضربات ایستگاهی به هنگام حمله خوب است، روی کرنرها در دفاع آسیب‌پذیر است. در برابر تیم‌های سرعتی کناره‌های آرسنال همچنان فضای جذابی برای وینگرهای حریف است تا ضدحملات مخربی اجرا کنند. اگر بن‌وایت در اوج نباشد سمت راست آرسنال پاشنه آشیل این تیم است. بخصوص که دیگر همه می‌دانیم ساکا در دفاع و پرس نتوانسته پیشرفت زیادی داشته باشد اینقدر مهره مهمی برای آرتتا هست که او چشمانش را روی این نقص آشکار ببندد.
در سمت چپ اوضاع به نسبت فصل قبل بهتر شده. بیشتر بار تدافعی روی پوشش گابریل و رایس پشت سر زینچنکو است. شاید آرتتا قصد داشت همین تجربه را با پارتی در سمت راست داشته باشد اما فعلا این نقشه با مصدومیت شماره ۵ آرسنال نیمه‌کاره رها شده است.
هر دو این مسائل در تیم فعلی مزمن شده‌اند و به نظر می‌رسد هواداران آرسنال همچنان باید از مدل گل خوردن تیمشان زجر بکشند.  

هنوز فقط ۶ هفته از لیگ گذشته و اگر تماشاگر حرفه‌ای پرمیرلیگ باشید می‌دانید که سورپرایزهای زیادی در این مسیر طولانی وجود دارد. پروژه آرتتا در آرسنال طبق مدلی که خود او ارائه کرده بود، از امسال وارد فاز بلوغ می‌شود. عملکرد آرسنال زیر نظر او باعث شده هواداران سطح توقعاتشان را به وضوح بالاتر ببرند. فراموش نکنید که فصل پیش همین موقع کسی از آرسنال انتظار نداشت که سیتی را در کورس قهرمانی به چالش بکشد و امسال همه از این تیم به عنوان رقیب مستقیم سیتی در انگلیس یاد می‌کنند. این به لحاظ اعتبار یک حرکت رو به جلوی محسوس برای باشگاهی است که برای سال‌ها “بازنده” خطاب می‌شده. شاید به خاطر همین لیبل ناخوشایند، هواداران آرسنال به سرعت و با یک تساوی جلوی رقیب سنتی نگران تکرار اتفاقاتی هستند که سوهان روح آن‌ها پس از افول تیم رویایی آرسن ونگر بوده.

آنچه که در حال رخ دادن در باشگاه است اما قطعا مسیر رو به افولی نیست. همه نشانه‌ها بیرون از زمین مثبت است. حتی رمزدیل(که احتمالا بیش از همه، حتی بیشتر از هوادارها نگران است) در تمام مدت بازی با تاتنهام رقیبش درون دروازه را تشویق می‌کرد تا نشان بدهد آب از آب تکان نخورده. واکنش تماشاگران در ورزشگاه و خود آرتتا و سایر بازیکنان بعد از اشتباه مهلک جورجینیو در بازی روز یکشنبه بسیار بالغانه بود. چیزی در آرسنال در حال قوام پیدا کردن است که مدت‌ها در این تیم ندیده بودیم: زنده ماندن در شرایط سخت!
آرسنال ۲۰۲۳ برای موفقیت بر خلاف هوادارانش، دستپاچه نیست و این هویتی است که آن‌ها را در رقابت با سیتی، لیورپول، یونایتد، تاتنهام و چلسی امیدوار نگه می‌دارد.

درباره تاکتیکهای آرسنال بیشتر بخوانید:

آنالیز: آیا رایس قرار است گلزن کرنرهای آرسنال باشد؟