آنالیز فوتبال تراپی از وضعیت تیم های وستهم، پالاس و برنتفورد بعد از فروش ستاره های اصلی شان.
بخش سوم: برنتفورد

این گزارش از وب سایت اتلتیک ترجمه شده است.

برای دیدن اصل گزارش کلیک کنید.

توماس فرانک، سرمربی برنتفورد بر نیاز این تیم برای “افزایش لایه‌ها” در پیش فصل تاکید داشت. دو فصل موفق در لیگ برتر ریشه در «برنامه‌های بازی» متنوع داشت. (این عنوان برنامه‌های بازی یکی دیگر از عبارات مورد علاقه فرانک است). برنتفورد دو فصل گذشته را با دو تاکتیک مشخص بازی کرد. یکی ۳-۵-۲ عملگرا در برابر حریفان با کیفیت بالاتر/با مالکیت بالاتر و یکی ۴-۳-۳ در برابر تیم‌های ضعیف تر.

برنتفورد در این فصل روی تاکتیک دوم کار می‌کنند، اگرچه در روز هفته و در بازی مقابل تاتنهام با تاکتیک ۳-۵-۲ بازی کردند. فرانک پس از آن بازی در پاسخ به سوالی درباره خرید شماره ۹ به جای تونی گفت: “نه، نه، نه، نه و نه. ما معتقدیم که بازیکنان مهاجمی که در اختیار داریم به اندازه کافی گل می‌زنند.” به نظر می‌رسد او از فصل پیش روی یک موضوع تاکید ویژه دارد “یک چیز مهم در فوتبال این است که در لحظاتی که بازیکنان کلیدی خود را از دست می‌دهید چقدر می‌توانید جذاب بمانید”.

کوین شاد، یوآن ویسا و برایان امبومو سه مهره تهاجمی منعطف هستند که همگی می‌توانند نوک بازی کنند. این کمی شبیه مثلث امبومو، سعید بن‌رهما و اولی واتکینز است که فرانک در چمپیونشیپ با آنها به موفقیت رسید. این وسط بازگشت موپی به صورت قرضی به باشگاه هم خبر جالبی است.

۴-۳-۳ ترکیب ساده‌تری نسبت به ۳-۵-۲ است که می‌توان با آن بیشتر حریفان را تحت فشار قرار داد. دلیلش این است که اکثر تیم‌ها با چهار مدافع ساخته می‌شوند، بنابراین ۴-۳-۳ نیاز به تغییر شکل کمتری حین بازی برای همخوانی با حریفان دارد. وقتی مالک توپ هستید، پشتیبانی وسیع‌تری را به همراه دارد و وینگرها از مدافعان کناری ریکو هنری (چپ) و آرون هیکی (راست) حمایت می‌کنند. هر دوی آنها به عنوان مدافعان کناری پیشرفت کرده‌اند، اما وقتی یک هم تیمی برای حرکات ترکیبی و فضاسازی در دویدن‌های رو به جلو داشته باشند، بهتر هم می‌شوند.

با احتساب سه بازی در پایان فصل گذشته، برنتفورد هشت بازی را بدون تونی انجام داده و شکست نخورده است. آنها چهار برد به علاوه یک پیروزی در ضربات پنالتی مقابل نیوپورت کانتی در جام اتحادیه دارند و ۱۲ گل از ۱۵ گل آنها را سه بازیکن هجومی‌شان زده‌اند: هفت گل برای امبومو، چهار گل برای ویسا، یک گل برای شاد. برنتفورد که در دو فصل اول خود در لیگ برتر به طور متوسط کمتر از ۴۵ درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت، در دو بازی اخیر خود در لیگ برتر (مقابل بورنموث و پالاس) ۶۰ درصد مالکیت توپ ثبت کرده است.

تغییر رویکرد تیم را می‌توان در این شانس کوین شاد در برابر بورنموث دید. در این صحنه برنتفورد تحت فشار است اما همچنان در خط هافبک بازیسازی را ادامه می‌دهد. ماتیاس ینسن به ویسا پاس می‌دهد و او توپ را به نورگارد بازمی‌گرداند.

این کار خط هافبک بورنموث را فشرده و بعد نورگارد و ینسن پاس‌های سریع به هم می‌دهند.

در بین همین پاس‌ها نورگارد، کوین شاد را پیدا می‌کند، کسی که به سرعت در حال فرار پشت مدافع راست بورنموث یعنی مکس آرون است. چینش برنتفورد بازیکنان بورنموث را طعمه خود قرار داده و مدافعان میانی را به سمت بالا کشیده و پشت سر آن‌ها فضا ایجاد کرده است.

و کوین شاد به همین سادگی با دروازبان تک به تک می‌شود و تمام.

با توجه به مشخصات فردی، Schade در بازی هوایی به Toney نزدیک است. گهگاه در مقابل بورنموث، دروازه بان برنتفورد یعنی مارک فلکن زیر پرس مهاجمان حریف توپ را بلند ارسال می‌کرد و Shade را در جناح چپ هدف قرار می‌داد. او با ۱۸۳ سانتی متر قد برتری هوایی محسوسی نسبت به آرون داشت.

Shade برنده نبرد هوایی است  و Wissa  در فضای خالی فرار می‌کند. ویسا در نهایت به توپ نمی‌رسد، اما فشار او باعث می‌شود بازیکنان بورنموث توپ را در یک سوم دفاعی خود بیرون بزنند.

برنتفورد این فصل از پاس‌های قطری بیشتری استفاده می‌کند. مجموع ۱۸ پاس قطری آنها – پاس‌هایی که بیش از ۳۵ متر در عرض زمین طی می‌کنند – بیشترین تعداد در لیگ تا کنون بوده. آن‌ها فصل پیش از این لحاظ دوازدهم لیگ بودند.

گل شاد مقابل پالاس با آغاز حمله از سوی نورگارد به ثمر رسید. پاس قطری او وینگر تیم را در مقابل مدافع کناری بورنموث قرار می‌دهد، شاد قبل از شلیک نهایی به سمت بیرون دریبل می‌زند و توپش را به گوشه دروازه می‌فرستد.

در اینجا شبیه همین تاکتیک برنتفورد، در پیروزی مقابل فولام را می‌بینیم. برنتفورد از عمق با پاس‌های کوتاه بالا می‌آید و ینسن به سمت کانال چپ می‌چرخد تا به هنری اجازه دهد به جلو حرکت کند. در مقابل تاکتیک ۴-۴-۲ فولام ویسا به عنوان شماره ۹، به عقب برمی‌گردد، بین بازیکنان حریف فضا پیدا می‌کند و توپ دریافتی از کالینز را در حالی که از سوی ریم، مدافع میانی فولام تحت فشار قرار گرفته بدون استپ به نورگارد برمی‌گرداند و نورگارد هم بدون استپ پاس قطری‌اش را برای هنری می‌فرستد.

وقتی هنری صاحب توپ می‌شود، آنها سه بازیکن در حال حمله به محوطه جریمه دارند، در مقابل فقط سه مدافع فولام! به مثلث ویسا- امبومو- شاد توجه کنید.

برنتفورد با تاکتیک ۴-۳-۳ جدیدش هنوز تیم کاملی نشده. آنها در هیچکدام از سه بازی خانگی‌شان پیروز نشده‌اند. توانایی هوایی تونی، در هر دو باکس هنگام ضربات ایستگاهی و، و قدرت تمام کنندگی او برای برنتفورد ضروری بود.

اما برای همیشه چیزی عاشقانه برای مربی‌هایی مثل فرانک وجود خواهد داشت. اینکه آن‌ها بتوانند بهترین بازیکن خود را بفروشند و اگر نگوییم بهتر، حداقل باهوش‌تر بازی کنند. همانطور که فرانک می گوید، همه چیز درباره این است که “در لحظاتی که بازیکنان کلیدی خود را از دست می دهید چقدر می توانید جذاب بمانید“.

اگر از این مطلب خوشتان آمد، سری هم به این مطالب بزنید:

آنالیز: چطور کریستال پالاس بدون زاها پیشرفت کرده؟

آنالیز: چطور وستهم بدون دکلن رایس پیشرفت کرده؟