روایت خواندنی الیاس برک، خبرنگار اتلتیک از تجربه تماشای بازی در دو لیگ مختلف

چه مردم محلی آن را فوتبال بنامند، چه fútbol  و چه soccer، بازی‌های فوتبال هر هفته میلیون‌ها نفر فوتبالی را به استادیوم‌های گوشه و کنار جهان می‌کشاند. و در هر استادیوم، جو کمی متفاوت است. هر قاره، کشور، شهر و باشگاهی هویت ورزشی خاص خود را دارد. اما تفاوت‌های فرهنگ فوتبالی انگلیس و آمریکا برای کسی که این ورزش را در هر دو کشور پوشش داده، بسیار جذاب است.

شنبه‌های داغ فوتبالی در امریکا

شبیه فوتبال آمریکایی که روزهای یکشنبه در ایالات متحده بسیار داغ می‌شود، مسابقات داغ فوتبال بیشتر شنبه‌ها برگزار می‌شوند به ویژه برای باشگاه‌های خارج از لیگ برتر. جایی که مسابقات معمولا در ساعت ۳ بعد از ظهر برگزار می‌شوند. در انگلستان، روز مسابقه برای طرفداران فوتبالی اغلب از سپیده‌دم شروع می‌شود. پنج نفر از رفقا با هم در یک اتومبیل جمع می‌شوند و پس از انتظار در صف طولانی با دیگر طرفدارانی که ایده مشابهی دارند، سفارش صبحانه مک دونالد خود را می‌دهند.

برای من تماشای بازی، در یکی از کافه‌های محلی با منویی که به یک صبحانه کامل انگلیسی محدود می‌شد شروع شد، و پس از آن یک سفر کوتاه به ایستگاه قطارداشتم. این جور وقت‌ها همیشه باید دنبال طرفداران تیم خودتان بگردید که شال یا کلاهی به رنگ تیم شما بر سر دارند (چون این روزها هوا برای پوشیدن کیت تیم مورد علاقه خیلی سرد است). این جوری می‌توانید بخشی از یک قطار شلوغ را پیدا کنید که پر از آدم‌هایی با دغدغه مشترک شماست.

لندن، مرکز طرفداری فوتبالی دنیا

شاید هیچ جای بهتری از لندن در انگلستان برای درک حال و هوای روز مسابقه و تعداد طرفداران باشگاه‌های مختلفی که چند ساعت قبل از شروع مسابقه در ایستگاه اوستن لندن حضور دارند، وجود نداشته باشد. با گسترش ۱۷ باشگاه در پایتخت در چهار لیگ کشور هواداران مختلفی را اینجا پیدا می‌کنید. به عنوان یک طرفدار، شما بخشی از یک تجربه جمعی را احساس می‌کنید که هر هفته بیش از ۸۰۰ هزار تماشاچی در سراسر کشور از آن لذت می‌برند.

در ایالات متحده، یک شور و حال یک مسابقه فوتبال بسیار نزدیک‌تر به استادیوم بالا می‌گیرد. با توجه به وسعت کشور، فرهنگ دنبال کردن باشگاه‌ها از جلوی در خانه کم تر رواج دارد. من در حین تهیه این گزارش کم تر از ۲۰ نفر را دیده‌ام که برای دنبال کردن باشگاه خود به سفر می روند و در طول ساحل غربی ایالات متحده مسابقات را از نزدیک تماشا می‌کنند. به هر حال، این سفرها اغلب با هواپیما و نه با قطار انجام می‌شود. در مقایسه با انگلیس، این سفرها فضای دوستانه تری را برای هواداران ایجاد می‌کند.

استادیوم‌های خانوادگی ایالات متحده

این فضای دوستانه بازتابی از جمعیت تماشاچیان در آمریکا است که معمولا خانواده محورهستند. در حالی که هر باشگاه MLS بخشی از هواداران اولترای خود را دارد، باشگاه‌ها تمایل دارند که یک مسابقه را به عنوان یک تجربه ارائه دهند، که با معاشرت در fan zone باشگاه یا گشت و گذار در فروشگاه پیش از بازی شروع می‌شود. این تجربه به سبک آمریکایی در سال‌های اخیر در فوتبال انگلیس و بخصوص در سطح اول آن رواج بیشتری پیدا کرده است، چرا که باشگاه‌ها بیشتر به حامیان و گردشگران خارجی (و پول نقدی که به همراه دارند)تمایل پیدا کرده‌اند. بخصوص کسانی که برای اولین بار یک مسابقه لیگ برتر را تجربه می کنند.

این انگلیسی‌های خسیس

تفاوت قابل توجه دیگر نحوه ابراز حمایت هواداران از باشگاه خود است. از یک کلاه، پیراهن، ست لباس ورزشی کامل، و یک جفت کفش ورزشی با برند باشگاه گرفته تا روند کاملا مضحک استفاده از شال در گرمای سوزان تابستان، حامیان برخی از باشگاه‌های MLS عین یک مانکن فروشگاه باشگاه به نظر می‌رسند. با این حال، در بریتانیا، طرفداران تمایل دارند راه‌های دیگری برای ابراز وفاداری خود پیدا کنند.

برخی از گروه‌های هواداری وجود دارند که لباس‌‎های باشگاه را می‌پوشند، به ویژه آرسنال، جایی که کیت‌ها و لباس‌هایی که توسط آدیداس تولید شده مورد توجه قرار گرفته است. با این حال، به طور کلی، طرفداران باشگاه بیشتر برای کودکان خود هدیه می‌خرند. به عنوان مثال، حامیان محلی لیورپول به ندرت پیراهن‌های فعلی را در استادیوم می‌پوشند و در عوض ترجیح می‌دهند وفاداری‌شان را با یک شال یا کلاه قرمز ساده که لزوما نشانه‌های باشگاه را ندارد یا پیراهنی که توسط یک برند محلی ساخته شده است، نشان دهند. برخی دیگر ممکن است پیراهن قدیمی را بپوشند که نسل به نسل به آنها منتقل شده.

طرفداری فوتبالی را به ارث می‌برم!

در مسابقات لیگ برتر، جایی که فروش بلیط فصلی در طول دهه گذشته رواج پیدا کرده، حمایت از یک تیم یک اتفاق موروثی است. وست برومویچ آلبیون، باشگاهی که من با حمایت از آن بزرگ شدم، از پدربزرگم که در دهه ۱۹۶۰ از کارائیب مهاجرت کرد، به مادر و عموهایم منتقل شد، و سپس آن را به من منتقل کردند. زمانی که چهار ساله بودم، اولین بلیت فصلم را در هاوتورن گرفتم.

برای برخی از باشگاه‌ها، مانند لیورپول، تقاضا برای بلیط فصلی به قدری زیاد است (شایع شده که طرفداران بیش از سه دهه انتظار می کشند)که لیست انتظار کاملا بسته شده است. تا پیش از تغییر قوانین اخیر، برای یک هوادار یونایتد یا لیورپول غیرمعمول نبود که بلیط فصل خود را به نام یکی از بستگان متوفی‌اش بگیرد تا مجبور نباشد خودش چند سال در صف بماند.

خوراکی‌های نوستالژیک بیرون ورزشگاه

در حالی که فوتبال الان به نسبت آنچه در دهه ۱۹۷۰ می‌دیدیم تغییرات زیادی کرده، اما مزه‌ها و بوها در پیاده روی منتهی به استادیوم تا حد زیادی بدون تغییر باقی مانده است. به هر استادیوم فوتبالی در انگلستان بروید – به غیر از ورزشگاه “فارست گرین راورز” که یک منوی کاملا گیاهی دارد – ون‌های برگر فروشی را خواهید دید که در فاصله چند متری یکدیگر قرار گرفته‌اند، با منویی متمرکز بر همبرگر، هات داگ، سیب زمینی سرخ کرده و سودا. در داخل استادیوم، سنتی‌ترین گزینه، پای گوشت است و البته استیک، مرغ و بالتی – یک جور کاری الهام گرفته از جنوب آسیا که در بیرمنگام اختراع شده است – همه گزینه‌های استاندارد هستند. با این حال، هیچ نوشیدنی الکلی در خارج از محوطه استادیوم وجود ندارد، زیرا قانون مبارزه با هولیگانیسم در دهه ۱۹۸۰ حکم می کند که الکل را نمی‌توان در داخل ورزشگاه مصرف کرد. شاید تنها راهش این باشد که یک خمیر گوشت غلیظ و شور را با آب داغ رقیق کنید!

در امریکا، فروشندگان شخصی هنوز هم در مقابل محوطه استادیوم تجمع می‌کنند تا هات داگ و برگرهای پخته شده بر روی گریل‌های قابل حمل را عرضه کنند، اما انتخاب درون استادیوم بیشتر و متنوع تر است. غرفه‌های غذا از غذاهای شرق دور گرفته تا مکزیکی الهام گرفته از کالیفرنیا، با انتخاب انواع نوشیدنی‌ها در دسترس است. طرفداران کلیشه‌ای محافظه‌کار فوتبال انگلیس از تغییر استقبال نمی‌کنند، بنابراین آمریکایی‌ها کار بهتری برای تامین ذائقه حامیان تیم‌ها انجام می‌دهند.

بار را اشتباهی نروید!

هیچ کس نمی‌تواند این استدلال را توجیه کند که یک طرفدار ساوتهمپتون بیشتر از طرفدار شفیلد یونایتد به تیمش اهمیت می‌دهد. همچنین نمی‌توان در مورد یک طرفدار سیاتل ساندرز هم چنین حرفی زد، اما آنها حمایت خود را به روش‌های مختلف بیان می‌کنند. در انگلستان، شنیدن سرود باشگاه در ابتدای بازی، کاملا رایج است و طرفداران با سر و صدا و هلهله به گرم کردن بازیکنان واکنش نشان می‌دهند. در امریکا تکان دادن تیفو (پرچم بزرگی که توسط هواداران ساخته شده است)در جایگاه مرسوم است، و پس از آن آوازهای مداوم از دقیقه اول تا آخر، نشانه‌ای از تاثیر طرفداران فوتبال آمریکای جنوبی بر طرفداران فوتبال آمریکا است.

در هر دو کشور، علاقه زیادی به فرهنگ فوتبال وجود دارد و من هواداران را تشویق می‌کنم که هر دو را تجربه کنند. اما یک نکته برای توریست‌ها: لطفا سعی نکنید با پیراهن تیم دیگری وارد یک جمع خانوادگی طرفدار یک تیم دیگر در انگلستان شوید، یا بدتر از آن، با لباس تیم رقیب به یک بار وابسته به طرفداران یک باشگاه خاص بروید. در آن لحظه یادتان باشد که من اینجا به همه هشدار داده بودم!

اگر این مطلب را دوست داشتید، خواندن سایر مطالب مرتبط در مگ‌تراپی را هم به شما توصیه می‌کنیم:
دنیای شگفت‌انگیز لباس‌های فوتبالی