روز پر جنب و جوش منچستریونایتد این هفته با تحصن به پایان رسید: “ما می خواهیم باشگاه خود را بازگردانیم”
بازی یونایتد فارست، ورزشگاه اولدترافورد:
آخرین بازیکن منچستریونایتد که زمین را ترک کرد کاسمیرو بود. او با دست تکان دادن برای جمعیت از حمایت آنها تشکر کرد. اریک تن هاخ، قبلاً صحنه را ترک کرده بود، و در شرایط معمولی این نشانه‌ای بود که همه شروع به فرار کرده‌اند.با این حال این شرایط عادی نبود.
بنرها در حال باز شدن بودند. حال و هوا در حال تغییر بود و در چهار طرف زمین، مردم در موقعیت اعتراض قرار می گرفتند.
آنها دیده بودند که تیمشان با دو گل، در عرض چهار دقیقه، به تیمی که بدترین رکورد خارج از خانه را در فصل گذشته در چهار دسته برتر فوتبال انگلیس داشت، عقب افتاد. آنها فریاد «اوله» را شنیده بودند! بعدازظهر شنبه دیگری در حال تبدیل شدن به یک مصیبت بود قبل از اینکه کامبک شروع شود و بازی برگردد.
بازی با سوت تماشاگران برای داور مسابقه استوارت اتول با نتیجه ۳ بر دو به نفع یونایتد به پایان رسید. هنگامی که تن هاخ برای مصاحبه  بعد از بازی، تعداد قابل توجهی از هواداران برای اولین اعتراض جدی در این فصل در اولدترافورد مانده بودند.

امروز زمان تغییر است
هوادارانی که این اعتراض علیه خانواده گلیزر را طراحی کرده بود، روی سکوها شروع به خواندن کردند: « امروز زمان تغییر است. آن‌ها تاریخ، حیثیت، صداقت… همه را دزدیده‌اند»
اینها کلماتی نیستند که معمولاً با یک نتیجه خوشحال کننده برای قهرمان ۲۰ باره انگلیس در یک بعد از ظهر دراماتیک روی سکوهای اولدترافورد شنیده شوند.
اعتراضات انتهای این بازی از چند هفته قبل برنامه ریزی شده بود. یک ساعت طول کشید و اهداف آن مشخص بود.
یکی از لیدرهای هواداران توضیح می‌دهد: «مردم باید بدانند که پایگاه هواداران خوشحال نیست. ما تمام تلاش خود را کرده‌ایم تا به صورت قانونی و مسالمت‌آمیز این کار را انجام دهیم»
اعتراضات از زمانی که گلیزرها کنترل را در باشگاه به دست گرفتند ادامه داشته است. حتی زمانی که یونایتد زیر نظر فرگوسن جام‌های بیشتر و بیشتری جمع می‌کرد، به فینال‌ لیگ قهرمانان می‌رسید و در سطح قابل توجهی بالاتر از توانایی تیم امروزی بازی می‌کرد، طرفدارها ضد گلیزرها بودند.

اعتراض روی سکوها
برای نسل جوان‌تر هواداران یونایتد، این تنها چیزی است که واقعاً می‌دانند:
یک بنر بزرگ در امتداد نرده‌های جایگاه سر مت بازبی که رویش نوشته شده: «با حرص مبارزه کن، برای یونایتد بجنگ، با گلیزرها مبارزه کن». و بنر دیگری، کمی آن‌طرف‌تر: «ما می‌خواهیم باشگاه خود را بازگردانیم – برخی چیزها ارزش جنگیدن را دارند.»
هم‌زمان با اعتراض روی سکوها  آخرین محتوای رد نیوز، قدیمی‌ترین رسانه غیررسمی طرفداران باشگاه، در ایالات متحده منتشر شد.
در این محتوا آمده است: “یک ابر رادیواکتیو سمی باشگاه را احاطه کرده، اینرسی که همه چیز را مانند شن های روان می بلعد.”
رد نیوز، برای ۳۶ سال بخشی از روزهای بازی در اولدترافورد بوده است و بیش از نیمی از محتواهایش علیه خانواده آمریکایی  مالک باشگاه نوشته شده.
آخرین مطلب سایت کاریکاتور خلدون المبارک، رئیس منچسترسیتی را نشان می دهد که با اورام گلیزر در ومبلی قبل از فینال جام حذفی فصل گذشته ملاقات می کند. خلدون در حالی که با رقیبش دست می دهد، می گوید: «نگرانم تو از باشگاه بروی.
گلیزر به او اطمینان می دهد: “نگران نباش، ما قبلا یونایتد را خراب کرده‌ایم.”این وسط مربی تیم خودش را درگیر جنگ سکوها نکرد.
تن‌هاخ در پاسخ به سوالی درباره اعتراضات پس از بازی گفت: «آنها حق دارند. اما شما می توانید ببینید که طرفداران و تیم پیوند بسیار قوی دارند.
در طول مدتی که در اینجا هستم، این ارتباط قوی‌تر و قوی‌تر شده است. امروز دوباره، ما  این رابطه را قوی‌تر کردیم. این یک بازگشت باشکوه بود که با حمایت تماشاگران اتفاق افتاد.”
تن هاخ در پاسخ به سوالی درباره رابطه خود با گلیزرها، دوباره سیاست به خرج داد و گفت: “در یونایتد، ما در کل باشگاه روی با هم بودن کار می کنیم.”
در مورد خود گلیزرها، چه کسی می داند که آنها به چه فکر می کردند؟ آیا آنها در جریان قرار گرفته‌اند؟ آیا آنها برایشان اهمیتی دارد که هیچ کس نمی تواند این صحنه را به عنوان یک صحنه رضایت بخش توصیف کند؟ یا در این مرحله فقط به اعتراضات عادت کرده‌اند؟

فرگوسن طرف کیست؟
با خواندن برخی از بنرهای اعتراضی در روز شنبه، آنچه که بسیار واضح است، این است که هواداران خواهان فروش کامل باشگاه هستند. هیچ کس نمی تواند روشن کند که چه زمانی قرار است این تصمیم گرفته شود.
در روز مسابقه، ورزشگاه پر از بنرهایی است که دستاوردهای فرگوسن در ۲۶ سال مربیگری در باشگاه را نشان می‌دهد. جایگاه او در تاریخ به اندازه پایه های خود اولدترافورد استوار است و مانند همیشه وقتی او قبل از بازی در زمین حاضر شد تشویق های گرمی به همراه داشت.
و البته همه فراموش نکرده‌اند که او از گلیزرها دفاع می‌کرد و از معترضانی که هشدار می‌دادند تسلط آن‌ها پایان خوشی نخواهد داشت، انتقاد کرد.