تمامی مواری که برای نتیجه‌گرایی دشان و ساوتگیت و رونالد کومان وجود داره، این موارد برای دلافوئنته و رانگنیک هم صدق می‌کنه، ولی این فلسفه و ذهنیت مربی هست که نوع بازی رو می‌سازه نه عنصر دیگه.
فکر می‌کنید اگر به جای بیلسا، مثلا دشان سرمربی تیم ملی اروگوئه بود،باز هم نبوغ بازیکنان اجازه تغییر تو سبک بازی تیمی رو می‌داد؟؟؟
جواب به احتمال زیاد نه هستش.

از دهه سی که سیندلار و هوگو میشل تو اتریش درخشیدن تا دهه پنجاه که پوشکاش و شبش رو تو مجارستان داشتیم بازیکنان اکثرا تو تیم‌های شهر خودشون بازی می‌کردن یا اگر هم بازیکنی مثل پوشکاش به رئال می‌رفت، تو فلسفه غالبی بازی می‌کرد که همه ازش تبعیت می‌کردن.
در گذشته اصلا قوانین نقل و انتقالاتی مانع این می‌شد تا ترکیب فرهنگی فوتبالیست‌ها رو تو باشگاه‌ها داشته باشیم. ولی به مرور زمان با افزایش لژیونرها و فلسفه دهکده جهانی، این پدیده که دیگه کشورها فلسفه خاصی نداشته باشن، طبیعی هستش.

هر چیزی هم که عرضه‌اش زیاد بشه، در نهایی از کیفیت می‌افته. منصفانه نیست که از مربیان و بازیکنان انتظار داشته باشیم که در طول حدود شصت بازی در فصل، در بازی نمایش با کیفیتی همراه با ثبات داشته باشن.